Final 8: Το μπάσκετ χρειάζεται παλμό και ένταση, όχι ‘’αποστείρωση’’

Στα μέχρι τώρα παιχνίδια του Final 8, αυτό που βλέπουμε στις εξέδρες του κλειστού στα ‘’Δύο Αοράκια’’ είναι ότι αντί για ένα μπασκετικό γεγονός με παλμό και ένταση, το κλειστό «Δύο Αοράκια» στο Ηράκλειο είναι άδειο, ψυχρό και βουβό. Αν αυτή είναι η «γιορτή» που οραματίζεται η ΕΟΚ, τότε μιλάμε για ένα από τα μεγαλύτερα επικοινωνιακά φιάσκα που έχουμε δει σε διοργάνωση Κυπέλλου.

Από τη μία, έχουμε την EuroLeague, όπου οι έδρες φλέγονται και κάθε παιχνίδι αποτελεί ένα μπασκετικό υπερθέαμα. Από την άλλη, έχουμε το ελληνικό Final 8, που έχει μετατραπεί σε μια τεχνητή, αποστειρωμένη και άνευρη διοργάνωση.

Οι αποφάσεις της ΕΟΚ με τις απαγορεύσεις διακριτικών και συνθημάτων έχουν οδηγήσει σε ένα νεκρό γήπεδο, όπου οι παίκτες μοιάζουν να αγωνίζονται σε προπονητικό διπλό και όχι σε ημιτελικό Κυπέλλου.

Το αποτέλεσμα;

• Ελάχιστοι θεατές στις εξέδρες

• Καμία ένταση, κανένα μπασκετικό πάθος

• Ατμόσφαιρα που θύμιζε… καλοκαιρινό φιλικό και όχι Final 8

Αυτό δεν είναι γιορτή. Είναι ένα στημένο σκηνικό, που αποτυγχάνει να τιμήσει την ίδια τη φύση του αθλήματος. Η ΕΟΚ ήθελε τον απόλυτο έλεγχο και τον πέτυχε. Επέβαλε απαγόρευση διακριτικών και συνθημάτων, με αποτέλεσμα ένα τεχνητό, αποστειρωμένο σκηνικό. Μόνο μπασκετικό πάθος δεν υπήρχε στο παρκέ, αφού οι παίκτες αγωνίζονταν σε ένα γήπεδο που έμοιαζε περισσότερο με προπονητικό κέντρο.

Το ελληνικό μπάσκετ δεν χρειάζεται φιέστες-μαϊμού. Χρειάζεται ζωντανές διοργανώσεις, με πάθος, οπαδούς, παλμό και αυθεντικό μπασκετικό κλίμα. Οι τεχνητές διοργανώσεις, όπου η ΕΟΚ επιχειρεί να ελέγξει τα πάντα, οδηγούν το προϊόν σε σταδιακή απαξίωση.

Η πραγματικότητα είναι ξεκάθαρη, το Final 8 έχει ήδη αποτύχει, και ο τρόπος διεξαγωγής του είναι μια θλιβερή παρωδία. Μόνο ‘’γιορτή’’ δεν  είναι αυτή που σχεδίασαν οι διοργανωτές, καθώς εξελίσσεται στη μεγαλύτερη φαρσοκωμωδία που έχει δει το ελληνικό μπάσκετ.